Het Zwarte Woud (van Karlsruhe naar Säckingen)

Zwarte Woud

Het Zwarte Woud (Schwarzwald) roept gedachten aan vakantie op. Het doet ons denken aan de pittige lucht in de schaduwrijke dennenbossen, aan gezoem van insecten en met bloemen bedekte weiden, aan het geruis van een beekje en het geluid van een watermolen, aan vergezichten over beboste bergen en aan schuren en huizen met rieten daken.

Het Zwarte Woud is de geur van hars en hooi, een landschap waar men zich ontspant. Dat is niet altijd zo geweest. De Romeinse senatoren en militairen die in Aqua Aureliae, het huidige Baden-Baden, kwamen uitrusten, dachten er heel anders over. Voor hen was het achter hun badhuizen oprijzende Silva Nigra, zoals ze het Zwarte Woud noemden, een onherbergzame, schrikaanjagende wildernis, zoals men die nergens meer in het Romeinse rijk vond. Eeuwenlang bleef het Zwarte woud ongerept en leefden er slechts beren, wolven, oerossen en bizons.

Pas in de negentiende eeuw begonnen romantisch aangelegde natuurliefhebbers tochten door het bergachtige gebied van het Zwarte Woud te maken. Daarna dienden zich de eerste toeristen aan. Ze kwamen in contact met boeren, houthakkers en houtkoolbranders die in het Zwarte Woud leefden. Die bosbewoners waren een apart slag volk.